ابراهيم منشي

هن ۾ هاري اَن اُپائن،جن جا سونن جھڙا سَنگ،

هن جا ماڻهو محبت ڀريا،ناز منجھان ته نڀائن نَنگ،

هن ۾ جھُوپا جھانگيئڙن جا،هن ۾ جھُونگارون جھر جھنگ،

ڪافي،وائي بيت،جمالو،۽ ٻيا بُڌندين چُرندي چَنگ،

خلد برابر هن ۾ خوبيون،ٻيا روپ رَسيلا رَنگ،

دنيا ساري ۾ ائين دلبر ،ديس منهنجي جو ناهي دَنگ،

سنڌ سڄيءَ جي سِينڌ سنڌو آ،جنهن ۾ گھاتو ڪن ٿا گھورَ!

مٺڙن مٺڙن ٻون وارن،مال وندن جا هن ۾ ماڳ،

             ڀاڳ ڀليرين ڀاڳڻين جا،ڀائو هن ۾ ڀاڳ ئي ڀاڳ ،

هر هڪ ونڙي پنهنجي وَرَ سان، ويٺي لنئون لڳائي لاڳ،

جنڊ اَسُر جو جيڏين جوٽيا،ڄڻ ڪنهن راڻو ڳايو رانڳ،

پاڻيءَ ويل پنوهاريون پاڻ ۾،چوڙيليون ڪن چرچا چاڳ،

ٻوڙ پُلاءَ کي ٻن ڏيئي ،سي سادا سانگي آڻين ساڳ،

سرءُ سياري سانوڻ جو تَن ،سانگين ناهي هينئڙي هور ،

مُشڪ کٿوريءَ کان به مٿيري،هن جي خوشبوءَ ۾ آ خاڪ،

باکُ ڦُٽي جو وڻ ٽِڻ واسي،هن موتين جهڙي ماڪ،

هن ۾ ٿر بر ٿڌڪارون ۽ هن ۾ ٿاريلين جا ٿاڪ،

هن ۾ باغ بهارون بر سر ،هن ۾ بُلبل سڀ بيباڪ،

هن ۾ مانجھي مرد مٿير ۽ هن ۾ ڌوپارن جي ڌاڪ

هن ۾ سانگي ساڌا سُوڌا ،ڏاها،ڀورا ،دل جا پاڪ،